The hill we climb
Dit gedicht maakte Amanda Gorman voor de inauguratie van President Biden. Amerikaans, maar toch voor ons ook inspirerend. Voor mij vertelt het gedicht over hoop, de hoop zoals we die ook in de bijbel terug vinden. Hoop die misschien juist nu wel extra belangrijk is.
Er is altijd licht, als we maar de moed hebben om het te zien, als we maar de moed hebben het te zijn.
Amanda Gorman
Het gedicht begint met de schaduwen, het verlies, onrecht. Zien we alleen nog de schaduwen van wat niet kan, wat ons misschien beangstigd? Zeker wanneer de dagen van thuiswerken zich aan elkaar rijgen, overvalt me soms een gevoel van somberheid, machteloosheid. Niet alleen over de pandemie, maar ook over hoe we met elkaar en met de wereld omgaan. Soms wil je het nieuws dan maar het liefst even negeren. Op zulke momenten vormt het gedicht van Amanda Gorman zelf even voor een positief gevoel!
Het gedicht vertelt over wat er mis gaat in de wereld, maar spreekt ook een belofte uit. Hierbij wordt geciteerd uit Micha 4: “Ieder zal zitten onder zijn wijnrank en onder zijn vijgenboom, door niemand opgeschrikt.” In de bijbel spreekt Micha voorafgaand aan deze tekst over het omsmeden van zwaarden tot ploegijzers en speren tot snoeimessen. Een mooie belofte die de bijbel ons geeft.
Ik geloof niet dat deze belofte uit zichzelf waarheid wordt. Ik zal er zelf aan moeten werken. Ik kan niet de hele wereld veranderen, maar binnen mijn eigen mogelijkheden kan ik wel proberen om de berg te beklimmen en bruggen te bouwen, zoals het gedicht zegt. Uit de schaduw in het licht stappen. Lichtpuntjes zien. Blij zijn met mijn werk wat ook op afstand gewoon doorgaat, liefde van man en dochters, familie, een prachtige plek om te wonen, de natuur die ook gewoon zijn gang gaat. Maar ook een lichtpunt zijn voor iemand anders. Daarmee eindigt ook het gedicht van Amanda Gorman. “Er is altijd licht, als we maar de moed hebben om het te zien, als we maar de moed hebben het te zijn.”
Bertina
